Amaç: Bu çalışmada bruksizme eşlik eden miyofasyal ağrı sendromlu ve temporomandibuler eklem rahatsızlığı olan hastalarda oklüzal splint ve TENS tedavilerinin klinik bulgular ve ağrı eşiği üzerine olan etkinliklerini karşılaştırdık.
 

Gereç ve Yöntem: Çalışmaya katılan 30 hasta randomize olarak oklüzal splint ve TENS grubu olmak üzere ikiye  ayrıldı. Hastaların ağrıları (tetik nokta üzerine algometrik ölçümle saptanan basınç ağrı eşiği, görsel analog ölçek üzerinden istirahat ve fonksiyon halindeki ağrı derecesi), eklem hareket açıklığı (cetvel ile ölçülerek), yaşam kaliteleri (çene ile ilişkili spesifik yaşam kalitesi formu ve genel yaşam kalitesi ölçeği Kısa Form-36 kullanılarak) değerlendirildi. Bu değerlendirmeler tedavi öncesi, tedavi sonu ve tedaviden sonraki 1. ayda olmak üzere toplam üç kez yapıldı.
 

Bulgular: Tetik noktalar üzerine yaptığımız algometrik ölçümlerde, tedavi sonrası hem splint hem TENS tedavisi etkiliydi (p<0,05), 1. ay kontrolünde ise TENS uygulanan grupta sağlanan iyilik halinin korunamadığını saptadık (p>0,05). Her iki grubun ağrı skorlarında azalma mevcuttu (p<0,05). Hastalarımızın çene hareketlerindeki artış splint grubunda daha belirgindi (p<0,05). Temporomandibuler eklem patolojilerine yönelik spesifik yaşam kalitesi ölçeğinde tedavi sonrası ve 1. ay kontrollerinde yine hem splint hem TENS grubunda yaşam kalitesinde artış tespit ettik (p<0,05). Kısa Form-36 değerlendirmesinde ise  ağrı kategorisinde etkilenim olup, düzelme TENS grubunda daha belirgindi (p<0,05).
 

Sonuç: Bruksizme bağlı miyofasyal ağrı sendromunda kısa dönemde hem splint hem TENS tedavileri etkin olup, splinte göre TENS’in etkinliğinin daha çabuk kaybolduğu görülmektedir. Bu nedenle TENS’in analjezik etkisinden dolayı diğer tedavi modaliteleri ile kombine olarak uygulanmasının daha uygun olacağını düşünmekteyiz.