Hastalar ve yöntemler: Ocak 2010 - Aralık 2013 tarihleri arasında yapılan bu prospektif çalışmaya 118 inmeli hasta (43 erkek, 75 kadın; ort. yaş 63.9±10.7 yıl; dağılım: 30-83 yıl) dahil edildi. Hastalar diyabeti olanlar (n=46) ve olmayanlar (n=72) olmak üzere iki gruba ayrıldı. Tüm çalışma grubunun demografik verileri, inme süreleri, etyolojileri ve kan glukoz düzeyleri kaydedildi. Fonksiyonel durum, yatış ve taburculuk sırasında Fonksiyonel Bağımsızlık Ölçeği (FBÖ) ile değerlendirildi. Başlangıçta kognitif durumun değerlendirilmesinde Mini Mental Durum Değerlendirme (MMSE) Ölçeği kullanıldı. Duygudurum değerlendirilmesinde Hastane Anksiyete Depresyon Ölçeği (HADS) kullanıldı. Tüm hastalar Bobath yöntemi ile birlikte proprioseptif nöromusküler fasilitasyon (PNF) teknikleri kullanılarak rehabilite edildi.

Bulgular: Ortalama inme süresi diyabeti olmayan ve diyabeti olan grupta sırasıyla 5.7±2.45 ve 5.6±2.48 ay idi (p>0.05). Yatış sırasında ortalama FIM skoru, diyabeti olmayan ve diyabeti olan grupta sırasıyla 41.5±14.17 ve 42.3±16.81 idi (p>0.05). Ortalama yatış süresi, diyabeti olmayan ve diyabeti olan grupta sırasıyla 25.2±8.72 ve 24.7±8.94 gün idi (p>0.05). Gruplar arasında yatış sırasında motor FBÖ, HADS anksiyete ve depresyon ve MMSE skorları açısından istatistiksel olarak anlamlı bir fark saptanmadı (p>0.05). Taburculukta iki grupta da motor FBÖ skorlarında istatistiksel olarak anlamlı bir iyileşme saptandı (p<0.05). Rehabilitasyon sonrası motor FBÖ skorlarındaki artış, diyabeti olan hastalara kıyasla, diyabeti olmayan grupta istatistiksel olarak anlamlı düzeyde yüksek idi (p<0.01).

Sonuç: Çalışma sonuçlarımız, diyabeti olan ve olmayan inmeli hastalarda taburculukta anlamlı düzeyde fonksiyonel iyileşme olduğunu gösterdi. Ancak, diyabeti olmayan inmeli hastalardaki fonksiyonel bağımsızlık düzeyi, daha yüksekti. Keywords : Diabetes mellitus; fonksiyonel bağımsızlık; rehabilitasyon; inme